كه فاصله هر كدام با ديگري 18،250،000،000 سال بوده است و اينك از آخرين آنها حدود 13،700،000،000 سال سپري شده است. همه اين محاسبات كه به فيزيك نظري كيهاني مربوط است از روي آيات و قرآن و احاديث محاسبه شده است. و اين كه در آينده روي خواهد داد هفتمين انفجار عظيم است. ميلياردها كهكشان كه امروز وجود دارند، همگي در درون آسمان اول هستند، و آسمان اول خود يك كره عظيمي است كه اين همه كهكشان‏ها محتواي آن هستند. در آن انفجار عظيم همه اين كهكشان‌ها به گاز و مذاب تبديل خواهند شد (كالمهل) مانند مس گداخته شده و (كالدّهان) مانند مس گداخته شده ارغواني رنگ. و ذرات بدن انسان‏ها كه در روي زمين و يا امكاناً در كرات ديگر بوده‏اند مرده و پوسيده‏اند، در آن مذاب (كالفراش المبثوث) مانند ذره‏هاي كره در دوغ، پخش خواهند بود.
اين حادثه را، قرآن و احاديث «نفخة اول»، «صور اول»، «صيحة اول» نيز ناميده‏اند.
آن گاه نفخة دوم فرا مي‌رسد آن جهان بزرگ مذاب را منفجر مي‌كند اين انفجار عظيم دوم دو كار را انجام مي‌دهد:
1ـ از نو كرات، كهكشان‏ها و منظومه درست كرده و به راه مي‌اندازد.
2ـ يك آسمان ديگر در زير آسمان كه امروز آسمان اول مي‌ناميم، پديد مي‌آورد (يومئذٍ يحمل عرش ربك فوقهم ثمانية» و تعداد آسمان‌ها هشت مي‌شود.
3ـ ذرات بدن‌هاي انسان كه در آن عالمِ بس پهناورِ مذاب، پخش بودند، در اين انفجار دوم، به روي آسمان جديد، منتقل شده و از نو در روي آن كه يك كره بس بزرگ است، كره‏اي كه محتوايش بزرگ‏تر و بيش‏تر از حجم امروزي همه كهكشان‏هاي كنوني است، محشور خواهند شد.
اين بحث بس علمي‌، فيزيكي‌، كيهان‏شناسي و شيرين است و علاقمندان به آن كتاب مراجعه كنند.
مي‌خواستم اشاره‏اي به موقعيت اين آيه در قرآن و پيام بس علمي آن، داشته باشم كه روشن شود هيچ ربطي به خيالات و توهمات محي‌الدين ندارد.
مراد از «اذا البحار سجّرت» آن اقيانوس و اقيانوس‏هاي عظيمِ مذاب است (در خلال‌شان گاز هم هست) كه در اثر نفخه اول به وجود مي‌آيند كه خورشيد امروزي ما مي‌تواند به عنوان يك ذره كوچك، نمونه‏اي از آن جهان بس بزرگ مذاب و مشتعل، باشد.
[1]. همان كه در آيه اول سوره نبأ آمده است.
عَمَّ يَتَسَاءَلُونَ
عَنِ النَّبَإِ الْعَظِيمِ